علی‌اصغر امیری

خیلی وقت پیش توی یه دوره‌ی آموزشی در رابطه با استراتژی بودم. اواسط دوره وقتی مباحث اوج می‌گرفت، یکی از شرکت‌کننده‌ها دیگه کاسه‌ی صبرش لبریز شد و به مدرس گفت: می دونی چیه، من وقتی کلمه‌ی استراتژی رو می‌شنوم کهیر می‌زنم! ☹

البته بنده خدا مدرس خیلی شیک و مجلسی قضیه رو پیچوند تا اون مباحثه تبدیل به مجادله نشه 😊

ولی واقعاً چی میشه که اینطوری میشه؟! دیگه افراد به واژه-مفاهیم بی‌توجه می‌شن و حتی در برابرش گارد می‌گیرن، و در مواقع نادری مثل اون بنده‌ی خدا، ذهن‌شون واکنش خودتخریب‌گر نشون می‌ده؟!

اگر مفاهیم به درستی درک نشن، ابزارها ممکنه به نادرستی استفاده بشن.

نگاه و نگرش ما به موضوعات و مفاهیم، نحوه ی بکارگیری و استفاده از ابزارها رو جهت میده.

یه جایی یه بنده خدایی توئیت کرده بود (البته من توئیتر ندارم، بازنشر شده بود) هدف اچ آر اینه که کاری کنه کارکنان منتظر آخر هفته نباشن!

صد البته که این بیان هم درسته، ولی کامل نیست. ولی هدف اچ آر این نیست درواقع، این یکی از پیامدهای توجه به موضوعات افراد در سازمانه (رفتار سازمانی و مدیریت منابع انسانی).

اگه به معنای واژه‌ی مهاجرت نگاه کنیم (ترک دیار گفتن و در مکان دیگر اقامت کردن(لغت‌نامه دهخدا))، به نظرم در دل خودش هرگونه جا به جایی از یک سرزمین به یه سرزمین دیگه رو داره. اغلب افراد محل زندگی‌شون (شهر، استان یا کشورشون) رو تغییر می‌دهند و مهاجرت میکنن. اغلب واژه‌ی مهاجرت برای ما این روزها تداعی کننده اینه که از یه کشور به کشور دیگه کوچ کنیم برای زندگی و کار و ادامه‌ی سرنوشت.

داشتن نگاهی ایستا به ساختار سازمانی می تونه لطمه های سنگینی به موفقیت و گاهی بقاء سازمان ها بزنه. بر اساس مدل بنیادین رفتار سازمانی رابینز، ساختار و فرهنگ دوشادوش هم در قسمت ورودی های مدل در سطح سازمانی مورد مطالعه و بررسی قرار میگیرند. این ورودی ها به سمت فرآیند مدل در سطح سازمانی پیش میروند، جایی که اقدامات تغییر و تحول سازمانی و مدیریت منابع انسانی وجود داره، که در نهایت به خروجی های مدل در سطح سازمان، یعنی بقاء و بهره وری منجر میشه.