علی‌اصغر امیری

اینکه عده ای با آموخته‌های اندک در یک حوزه ی خاص، توهم این رو دارن که همه چیزو می‌دونن و دیگه نیازی به آموختن بیشتر، پرسیدن بیشتر، کنجکاوی بیشتر و توسعه‌ی فردی بیشتر نمی‌بینن!

اینکه افرادی چه در فضای آکادمیک، و چه در فضای صنعت و سازمان، به جایگاهی می‌رسن و توهم تسلط بر موضوع و مباحثی را می‌زنن! اینها بزرگ‌ترین دشمنان دانایی‌اند!

به نظرم، دانشمند کسی نیست که دانش زیادی در یک حوزه‌ی خاص داشته باشه، بلکه کسیه که در حوزه‌ی خاص پرسش‌های بیشتر و عمیق‌تری می‌تونه مطرح کنه، و خودش یا هم قطارانش در جهت پاسخ به اون پرسش‌ها حرکت کنن و پژوهش‌هایی انجام بدن. وگرنه که اگر شاخص سنجش دانشمندی به میزان اندوختن دانش در مغز باشه، هارد دیسک کامپیوترها و کتابخانه‌های فیزیکی و مجازی، دانشمندترین هستن!

صرفاً تجمع دانش در مغز، بدون قدرت کنجکاوی، پرسش‌گری، تفکر خلاق و نقادانه، و از همه مهم‌تر، ادب و اخلاق، پشیزی ارزشمندی و سودمندی به حال بشریت نخواهد داشت.

اینکه نظام آموزشی ما (پرورش پیش‌کش) از پیش دبستانی تا دکتری، مبتنی بر محفوظات و تلنبار کردن دانش در مغز و ارائه‌ی بی کم و کاست آن است، ارمغانی جز شرایط موجود نخواهد داشت.

به شخصه، به عنوان یک دانشجو، به عنوان یک مدرس (مربی)، به عنوان یک پدر، تلاش می‌کنم از این چارچوب فراتر بروم و به جای اندوختن صرف دانش (که لازم است ولی به هیچ وجه کافی نیست و نباید زیاد به آن اصرار کرد) در توسعه‌ی شایستگی‌های خودم و اطرافیانم همت کنم، باشد که رستگار شویم.